در دوران بـــرزخی ...

 

 

 

 

 

 

 ?اد من باشد فردا دم صبح 
 جور د?گر باشم 
 مهربان باشم، با مردم شهر 
 و فراموش کنم، هر چه گذشت 
 خانه ? دل، بتکانم ازغم 
 و به دستمال? از جنس گذشت، 
 بزدا?م د?گر،تار کدورت، از دل 
 مشت را باز کنم، تا که دست? گردد 
 و به لبخند? خوش 
 دست در دست زمان بگذارم 
 ?اد من باشد فردا دم صبح 
 به نس?م از سر صدق، س?م? بدهم 
 و به انگشت نخ? خواهم بست 
 تا فراموش، نگردد فردا 
 زندگ? ش?ر?ن است، زندگ? با?د کرد 
 گرچه د?ر است ول? 
 کاسه ا? آب به پشت سر لبخند بر?زم ،شا?د 
 به س?مت ز سفر برگردد 
 بذر ام?د بکارم، در دل 
 لحظه را در?ابم 
 من به بازار محبت بروم فردا صبح 
 مهربان? خودم، عرضه کنم 
 ?ک بغل عشق از آنجا بخرم 
 ?اد من باشد فردا حتما 
 به س?م?، دل همسا?ه ? خود شاد کنم 
 بگذرم از سر تقص?ر رف?ق ، بنش?نم دم در 
 چشم بر کوچه بدوزم با شوق 
 تا که شا?د برسد همسفر? ، ببرد ا?ن دل مارا با خود 
 و بدانم د?گر قهر هم چ?ز بد?ست 
 ?اد من باشد فردا حتما 
 باور ا?ن را بکنم، که دگر فرصت ن?ست 
 و بدانم که اگر د?ر کنم ،مهلت? ن?ست مرا 
 و بدانم که شب? خواهم رفت 
 و شب? هست، که ن?ست، پس از آن فردا?? 

 

 «فریدون مشیری»